"Orðskviðir!

Eins og snjór um sumar og eins og regn um uppskeru,
eins ílla á sæmd við heimskan mann.

Eins og spörfugl flögrar,eins og svala flygur,
eins er um óverðskuldaða formæling
-hún verður eigi að áhrínsorðum.

Svipan hæfir hestinum og taumurinn asnanum
-en vöndurinn baki heimskíngjanna.

Svara þú ekki heimskingjanum eftir fíflsku hans,
svo þú verðir ekki honum jafn.
Svara þú heimskingjanum eftir fíflsku hans,
svo að hann haldi ekki,að hann sé vitur.

Sá höggur af sér fæturnar og fær að súpa ranglæti,
sem sendir orð með heimskíngja.

Eins og lærleggir hins lama hanga máttlausir,
svo er spakmæli í munni heimskingjanna.

Sá sem sýnir heimskum manni sæmd,
honum fer eins og þeim,er bindur stein í slöngvu.

Eins og þyrnir,sem stingst upp í höndina á drukknum manni,
svo er spakmæli í munni heimskingjanna.

Eins og skytta,sem hæfir allt,
svo er sá er leigir heimskingja,og sá er legir vegfarendur.

Eins og hundur, sem snýr aftur til spýu sinnar
svo er heimskingi,sem endurtekur fíflsku sína.

Sjáir þú mann,sem þykist vitur,
þá er meiri von um heimskingja en hann.

Letinginn segir:,,'Oargadýr er á veginum,ljón á götunum."
Hurðin snýst á hjörunum,og letinginn í hvílu sinni.

Latur maður dýfir hendinni ofan í skálina,
en honum verður þungt um að bera hana aftur upp að munninum.

Latur maður þykist vitrari en sjö,sem svara hyggilega.

Sá sem kemst í æsing út af deilu,sem honum kemur ekki við,
hann er eins og sá,sem tekur um eyrun á hundi,er hleypur framhjá.

Eins og óður maður,sem kastar tundurörvum,banvænum skeytum,
eins er sá maður sem svikið hefur náunga sinn
og segir síðan:,,'Eg er bara að gjöra af gamni mínu."

Þegar að eldsneytið þrýtur,slokknar eldurinn,
og þegar enginn er rógberinn,stöðvast deilurnar.

Eins og kol þarf til glóða og við til elds,
svo þarf þrætugjarnan mann til að kveikja deilur.

Orð rógberans er eins og sælgæti,
og þau læsa sig inn í innstu fylgsni hjartans.

Eldheitir kossar og illt hjarta,
það er sem sorasilfur utan á leirbroti.

Með vörum sínum gjörir hatursmaðurinn sér upp vinalæti,
en í hjarta sýnu hyggur hann á svik.
Þegar hann mælir fagurt,þá trú þú honum ekki,
þvi að sjö andstyggðir eru í hjarta hans.

Þótt hatrið hylji sig hræsni,
þá verður þó illska þess opinber á dómþinginu.

Sá sem grefur gröf,fellur í hana,
og steinnin fellur aftur í fang þeim,
er veltir honum.

Lyginn tunga hatar þá,
er hún hefur sundur marið,
og smjaðrandi munnur veldur glötun.